ساخت گنبد در کرمانشاه

ساخت گنبد در کرمانشاه از پروژه های شرکت پایاسازان پارس بوده است. این گنبد طلایی در قصر شیرین کرمانشاه طراحی و ساخته شده است. گنبد مهدیه در کرمانشاه با توجه به معماری بومی و ویژگی های جغرافیایی و آب وهوای منطقه ی قصر شیرین کرمانشاه ساخته شده است. در انتخاب نوع مصالح و جنس گنبد تمام نکات فوق در نظر گرفته شده است. ساخت گنبد در کرمانشاه با توجه به ویزگی های معماری اسلامی انجام شده است.

ایرانیان در تمام طول تاریخی که از خود به جا گذاشتند، همواره جایی را برای تمرکز، یافتن خویش واعتلا بخشیدن به روح و روانشان در نظر گرفته اند و مسلما انجام این اعمال نیاز به مکانی داشته، برای آن معماری خاصی در نظر گرفتند که مطابق رسوم وآیین ایرانیان باشد.

انواع گنبد

تقسیم بندی گنبد از نظر جنس رویه آنها

با توجه به جنس رویه گنبد می توان آنها را در سه گروه تقسیم بندی کرد:

الف – با رویه آلومینیوم طلایی

ب — با رویه استیل نقره ای

ج — با رویه استیل طلایی

د — با رویه استیل طرح مس

ت- با رویه مس

ه- رویه برنجی

درتقسیم بندی فوق جنس بدنه اصلی مد نظر بوده و از دو نوع ورق دیگر هم بصورت ترکیبی استفاده می شود .

مساجد مهم کرمانشاه

ساخت مسجد در کرمانشاه با الگوبرداری از معماری مساجد مهم این شهر امکانپذیر است.

مسجد جامع كرمانشاه
مسجد جامع كرمانشاه یكی از قدیمی‌ترین مساجد استان است كه در بافت قدیمی شهر كرمانشاه و در خیابان مدرس واقع شده است.
مسجد جامع كرمانشاه به لحاظ ساخت، شبیه مساجد دوره زندیه است و طبق كتیبه موجود در سال 1196 هجری قمری مصادف با حكومت ‘علی‎ ‎مرادخان زند’ ساخته شده كه در بخش جنوبی مسجد، مسجد دیگری با صحن و شبستان كنونی وجود‎ ‎دارد كه به مسجد ‘ایمری’ معروف است.

مسجد آقا رحیم آل‌آقا
مسجد ” آقا رحیم آل‌آقا “یكی دیگر از صدها بنای مذهبی كرمانشاه است كه در مركز این شهر واقع شده، این مسجد در خیابان شهید مصطفی امامی (جوانشیر) در جنب بازار سابق علاف خانه قرار دارد.این مسجد دارای بنایی ساده و شكیل است كه به تازگی نیز از سوی میراث فرهنگی استان اقدام به مرمت و بازسازی بخش‌هایی از آن شده است.
مسجد آقارحیم آل آقا كرمانشاه به دلیل قدمت تاریخی‌اش در بین مردم كرمانشاه دارای احترام و جایگاه خاصی است.

مسجد معتمدالدوله كرمانشاه
مسجد معتمدالدوله در كوچه جنب سبزه میدان، خیابان معروف به مرحوم آیت‌الله آقا اسدالله سلطان العلما آل آقا معروف به امام جمعه بزرگ كرمانشاه واقع شده كه این بنا از آثار دوره قاجاریه به شمار می‌آید.ستون‌ها آجری و به تعداد تقریبی 90 در 90 سانتی متر هستند كه به كمك دیوارهای كناری، 18 پوشش گنبدی را حمالی می‌كنند، گنبدها به جز گنبد میانی دهانه محراب، از نوع چهار بخشی هستند.
گنبد میانی دهانه محراب از نوع عرق چینی و دارای تزئینات آجر لعاب‌دار است، به نظر می‌رسد كه دهانه یا ناو ضلع شرقی شبستان بعدها به فضای شبستان اضافه شده و به همین دلیل است كه محراب دقیقا در میانه ضلع جنوبی قرار ندارد.
به غیر از محراب و گنبد فوق‌الذكر كه با آجرهای لعاب‌دار تزیین شده‌اند بقیه سطوح شبستان، آجركاری ساده است. در ضلع غربی بنا حیاط كوچك و هشت ضلعی با حوضی در میانه آن وجود دارد كه احتمالا وضوخانه بوده و امروز نیز در كنار آن سرویس بهداشتی ساخته شده است.

کلمات کلیدی:

ساخت گنبد

گنبد طلایی

ساخت مسجد در کرمانشاه

گنبد مهدیه

انواع گنبد

گنبدسازی

تزیینات مسجد

مسجد عبادتگاهی است که خانه خدا است. فضا و عناصر آن باید صفات خدا را بر مبنای احدیت و صفات جلالیه و جمالیه و عدل منعکس سازند و اشکال و فرم ها این معانی را القاء کرده و در ربط با این معناها قرار گرفته و جنبه قوسی پیدا کنند.

بورکهات می گوید که هنر اسلامی به ویژه در آنجا که با مکان های عبادت حضرت حق مربوط می شود فضائی را می آفریند که در آن عبادت حق آن چنان که شایسته است انجام پذیرد. فضائی که بر رحمت فرشتگان گشوده و در مقابل وسوسه های تاریک شیطانی بسته است.

معماران مسلمان

معماران مسلمان در جهت شفاف سازی مساجد و سیر ماده به روح از گچ بری، گل بری، کاشیکاری ایجاد نقش بر آجر، خوشنویسی و ایجاد روزنه در سطح و بازی با نور استفاده می کردند.

در مسجد شیخ لطف الله اصفهان نمونه های عالی کاشیکاری شامل معرق و معقلی و استفاده از خط ثلث در کتیبه های دور محراب و گنبد و بازی با نور زیر گنبد به عنوان یک نمونه عالی قابل بررسی می باشند.

ساخت گنبد نقره ای

فضاهای جانبی:

الف) مقصوره:

فضائی محصور در گنبدخانه یا شبستان اصلی که به منظور ایجاد امنیت برای امام و اشخاص سرشناس در مسجد ساخته می شده است.  ب) طنبی(شبستان جانبی): سرپوشیده های کشیده که بیشتر یک دهانه بزرگ در میان و چند ایوانچه یک یا دو اشکوبه یا کمرپوش در دو سو داشته و جای شایسته ای برای برگزاری نماز بوده است.

ج) پیشخان(جلوخان):

در بیرون مسجد و در پیش گاه آن قرار داشته و بیشتر ساختمان های وابسته مسجد نیز به آن می پیوسته است. گاهی در پیش درگاه مسجد آب  نما نیز ساخته می شده است. (مسجد جامع ورامین)

د) سرداب (شبستان زیرزمینی):

که در بعضی مواقع از سال برای برگزاری نماز از آن ها استفاده می شده است.

ه) مهتابی: فضای بدون سقفی است که بالاتر از سطح حیاط و یا در پشت بام قرار می گیرد. این فضا معمولاً از سه طرف بسته و از جهت چهارم به فضای باز مشرف است» (تصاویر رو به رو مربوط به مسجد سید اصفهان می باشد که در زمان قاجار بین سال های  1370 تا 1349 هجری قمری ساخته شده است.)

برف انداز:

فضائی باز در میان یا اطراف مسجد و محل پائین ریختن برف پشت بام ها بوده است.

ز) منبر:

وجود منبر در مساجد جامع به عنوان جایگاه ایراد خطابه ضروری بود تا آن اندازه که برای مسلمانان نشانه ای بود از حومت الهی و فرم آن به یکی از نخستین شکل های نماد اسلام انجامید که سازندگان آن تمام وقت خود را در ساخت اشکال زیبا و سنتی آن به خرج می دادند.

ح) پادیاو:

در ایران زمین از دیرین روزگار در پیش نیایشگاه (و بیرون از آن) جائی برای شست و شو فراهم می کردند که نیایشگر و نمازگزار پیش از آنکه به نیایشگاه درآید پلیدی ها را از خود بزداید و با شستن اندان و سر و تن و پوشیدن جامعه پاکیزه و بستن پنام آماده نیایش شود.

در میان دین های آسمانی و آئین های یکتاپرستی دین راستین خدا (اسلام) بیش از همه و همه جا برپاکیزگی پای فشرده است و بگروندگان اندرز داده است که همیشه خود را پاکیزه نگهدارند. بزرگان دین و همکیشان درست باور، از آنگاه که از خواب کوتاه خود بر می خاستند تادیرگاه شب که دمی چند چشم گرم می کردند یکدم این فرمان بزرگ پروردگار را آسان نمی گرفتند.

نمازگزار یا کسی که می خواسته بدرون مسجد پای گذارد می بایست پاک باشد و مردم دیندار تا بدانجا بدین آئین پای بند بوده اند که هیچ ساختمانی را به مسجد نمی چسباندند. پیرامون مسجد همیشه گذر و بازار و کوچه سرپوشیده (ساباط) بود تا آلوده ای نتواند در کنار آن درنگ کند. ابتدا آبریزگاه ها در بیرون مساجد و یا در میان سرا و یا در گودال باغچه ها ساخته می شدند و محتسب از آن نگهداری می کرد که جز نمازگزاران در پنج گاه نماز کسی از آن ها استفاده نکند. بعد از آن که هشتی و دالان و راهر به مسجد افزوده گشت و گذر آزاد و یک راست بدرون آن بسته شد.

“اندام های وابسته”

“اندام های وابسته”  را در آن طرف راهرو که به مسجد نمی پیوست و حوضخانه وضوخانه را (بیشتر دوگانه و دور از هم و یکی مردانه و دیگر زنانه بود) در پایام راهرو و آبریزها را (باز هم جدا و در واشدگاهی که به وضوخانه راه داشت) جای می دادند. نمونه بارز این آبریزها در مسجد جامع قزوین و اصفهان و سمنان دیده می شود.